آکنه و جای جوش
آکنه شایعترین بیماری پوست است که به صورت کومدون، پوستول و اسکار مشخص می شود و معمولاً مخلوطی از ضایعات روی صورت ، شانه و پشت دیده می شوند.
شایعترین علت آن میکروبی بنام پروپیون باکتریوم آکنه است. آکنه در سالهای نوجوانی شایع است ولی می تواند تا دوران بزرگسالی با شدت ادامه پیدا بکند.
عوامل موثر در بروز آکنه:
1- پوست چرب و انسداد منافذ سباسه : افزایش تولید سبوم ( چربی) و عدم تخلیه چربی توسط این منافظ باعث شکل گیری آکنه می شود.
2- هورمونها: در آقایان هورمونهای آندروژنیک باعث بزرگ شدن غدد سباسه و افزایش سریع تعداد آنها می شوند و در خانم ها پروژسترون باعث تشدید آکنه می گردد. قرص ضد بارداری LD و HD به دلیل اینکه حاوی پروژسترون با فعالیت آندروژنیک بالا هستند باعث تشدید آکنه می شند.
3- استرس: استرس ممکن است سبب تشدید آکنه شود.
4- علل دارویی مثل کورتیکواستروئیدها ، ایزونیازید و داروهای ضد صرع مثل فنی توئین و فنوباربیتال، ویتامین B12 ، لیتیوم، قرص ضد بارداری، کینین، کینیدین و سیکلوسپورین ممکن است باعث ایجاد آکنه شوند یا آنرا تشدید کنند.
5- علل آب هوایی: گرما ، رطوبت و تعریق باعث افزایش آکنه می شود.
6- عوامل فیزیکال: فشار، تحریک و ماساژ مداوم و مکرر پوست و دستکاری زیاد باعث تشدید آکنه و ایجاد جای زخم ( اسکار) می کند.
توجه: به هیچ وجه جوش را دستکاری نکنید چون با دستکاری و تخلیه جوش باعث می شود که بعد از بهبودی در محل جوش اسکار و جای زخم برای همیشه باقی بماند.
7- عوامل تغذیه: ارتباط قطعی وجود ندارد، در صورتیکه که با مصرف ماده خاص مثل شیرینی، شکلات،ادویه جات و غذای چرب باعث تشدید آکنه می شود از مصرف آنها خودداری کنید.
8- مواد صنعتی: روغنهای صنعتی، ترکیبات نفتی و مشتقات ذغال سنگ باعث تشدید آکنه می شوند بنابراین از تماس آنها با پوست باید خودداری نمود.
9- مواد آرایشی و بهداشتی: آنهایی که حاوی بنیانهای چرب و روغنی هستند باعث تشدید آکنه می شوند.
درمان آکنه:
آکنه بیماری قابل درمانی می باشد که جلوگیری از عود و یا بهبودی کامل آن تاکنون، امکان پذیر نبوده است. در حال حاضر مهمترین درمان برای آکنه، درمانی است که تظاهرات بالینی را به حداقل برساند و عوارض جانبی داروهای مصرفی در آن، کمتر باشد.
لازم به ذکر است که با توجه به سن شیوع بیماری (13 تا 19 سالگی) باید در درمان بیماران بسیار محتاط عمل نمود. درمانهای خودسرانه و نابجا توسط افراد غیر متخصص اغلب باعث تشدید آکنه و ایجاد اسکارهای شدید در معرض دید می شوند و به علت اینکه به ظاهر و زیبایی فرد مبتلا لطمه وارد می کنند و عموماً با عواقب شدید روانی همراهند.
توجه کنید چون مدت درمان آکنه دراز مدت است و ممکن است چندین ماه طول بکشد، باید زیر نظر پزشک باتجربه انجام شود و بیمار باید با حوصله تمام داروهای تجویز شده را مصرف نماید.
درمان شامل:
1) استفاده از آنتی بیوتیک های موضعی مانند کلیندامایسین، اریترومایسین، اریترومایسین 3% با بنزویل پروکساید نیم درصد و کلیندامایسین یک درصد با بنزویل پروکساید 5 درصد، بنزویل پروکساید و ترتینوئین.
2) استفاده از آنتی بیوتیک خوراکی مانند تتراسایکلین، اریترومایسین، داکسی سایکلین ، مینوسایکلین و …
3) استفاده از ایزوتروتینوئین، اسپیرونولاکتون و پردنیزون خوراکی.
توجه: استفاده از هر کدام از داروهای بالا بسته به شدت ، مدت و نوع آکنه فرق می کند و باید توسط پزشک تجویز شود.
4) استفاده از انواع کرم ها و صابونهای ضد آکنه. ( در بخش کرم ها و صابونها بطور کامل به آنها اشاره شده است).
عوارض آکنه:
بعضی از بیماران مخصوصاً آنهایی که پوست تیره دارند لکهای روشن و یا تیره ای پیدا می کنند که ماهها یا سالها طول می کشد تا از بین بروند و گاهی بصورت دائمی باقی می مانند. علاوه بر لک، اسکار آکنه نیز در بعضی افراد ایجاد می شود و ممکن است به صورت برجسته و ضخیم و یا بصورت فرورفته باشد.
درمان اسکار آکنه:
روش های درمان اسکار آکنه عبارتند از برداشتن از راه جراحی، لیزر، سایش پوست از طریق میکرودرم ابریژن، پوسته برداری شیمیایی، تزریق ژل.
تزریق داخل ضایعه ای تریامسینولون می تواند برای اسکارهای ضخیم مفید باشد.
بدون دیدگاه