پوست معمولی دارای رنگ یکدست و هموار است. در نواحی پرآفتاب پوست‌ها تیره‌تر و برنزه هستند و کف دست و پا روشن‌تر به نظر می‌رسند.

بااین‌حال ممکن است متوجه این موارد بشوید:

بخش‌های تیره‌تر پوست (هیپرپیگمانتاسیون) که خشک و زبر هستند.
قسمت‌های همواری از پوست که روشن‌تر هستند.
نواحی قرمز بر روی صورت
قسمت‌های تیره‌تر یا روشن‌تر که در اثر بریدگی، خراش، جای جوش‌ها و یا جراحت‌های دیگر بوجود آمده است.

تیره‌شدن پوست

تیره‌شدن پوست یا هیپرپیگمانتاسیون دلایل مختلفی دارد. تشخیص آن به مکان ایجاد شدن تیرگی، چگونگی ظاهر پوست، احساس خارش یا درد و شرایط فردی بستگی دارد. علل بیماری شامل:

استاز وریدی:

این اصطلاح کاهش سرعت جریان خون به‌ویژه در پاها را توصیف می‌کند. این بیماری در افرادی که مبتلا به نارسایی احتقانی قلب هستند و یا آنهایی که رگ‌های واریسی دارند بروز‌ می‌کند.

اثری‌ که این بیماری بر روی پوست می‌گذارد را درماتیت استاز می‌نامند. علائم و نشانه‌های آن شامل ورم پا، جای‌ رخم و زخم‌های عمیق و زخیم شدن و تیره شدن تدریجی پوست است.

این تغییر رنگ در قوزک پا رایج است. استفاده از شلنگ‌های فشرده‌ سازی برای کاهش تورم یکی از راه‌های درمان است. شما می‌توانید برای تمرین بیشتر هنگام نشستن پاهای خود را بالا نگه‌دارید.

ملاسما:

تیره‌شدن پوست صورت را ملاسما می‌گویند. این بیماری بیشتر در خانم‌های باردار و گاهی در آن‌هایی که قرص ضد‌ بارداری مصرف می‌کنند، بروز می‌دهد. خانم‌های جوان که پوست تیره دارند و آن‌هایی که در مکان های آفتابی زندگی‌ می‌کنند بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند.

استفاده از کرم‌های ضد آفتاب و کرم‌های سفید‌کننده ملایم راه درمان این بیماری است.

ماه‌گرفتگی:

اگر قسمتی از پوست برای تمام عمر تیره بماند آن را ماه‌ گرفتگی می‌نامیم. خال‌های شیر‌قهوه به رنگ قهوه با خامه هستند. آن‌ها در هر جایی از بدن ظاهر می‌شوند و معمولا بی‌ضرر هستند. با این حال ازدیاد خال‌های شیر‌قهوه نشانه‌ی مشکلات ژنتیکی است و باید به پزشک مراجعه کرد.

روشن شدن پوست

عفونت و افزایش سن از علل اصلی روشن شدن پوست است. در برخی از پوست‌ها این پدیده کاملا واضح نیست. علل آن شامل:

لک و پیس:

نوعی اختلال پوستی است که در آن بخش‌هایی از پوست به تدریج رنگ روشن پیدا می‌کنند. ممکن است تنها یک بخش کوچک یا بخش بزرگتر و یا حتی تمام بدن درگیر آن بشود. این بیماری خطری ندارد اما این تغییر رنگ باعث خجالت و ناراحتی فرد می‌شود.

پزشکان بر‌این باورند که وجود مشکل در سیستم ایمنی علت آن است. برای درمان از استروئید، کرم‌ها و روشن‌کننده‌های مخصوص جهت آرام‌کردن واکنش سیستم ایمنی استفاده می‌کنند.

تینه‌آ:

این بیماری ممکن است شبیه به لک و پیس به نظر برسد اما این بیماری در اثر نوعی عفونت قارچی بوجود ‌می‌آید. قارچ از شکل‌گیری رنگ عادی پوست ممانعت می‌کند بنابراین تکه‌های رنگ روشن بر روی پوست ظاهر می‌شوند.

با رشد قارچ تکه‌های روشن به یکدیگر می‌پیوندند و بخش‌های بزرگتری را بوجود می‌آورند. استفاده از کرم‌ها و قرص‌های ضد قارچ به درمان این شرایط کمک می‌کند.

قرمز شدن پوست

قرمز‌شدن پوست معمولا نشانه‌ی خارش پوست، جراحت و وجود دانه‌های حساسیت است. دور ماندن از موارد محرک باعث می‌شود تا پوست خود به خود درمان شود و اثر قرمزی از بین برود. بااین‎حال برخی از قرمزی‌های پوست به راحتی درمان نمی‌شوند.

روزاسه:

این اختلال بیشتر در میان افرادی که پوست لطیفی دارند رایج است. البته در هر فردی امکان بروز آن وجود دارد.

روزاسه با افزایش احساسی مانند گرگرفتگی و سرخی بسیار آغاز شده و تبدیل به سرخی دائمی می‌شود. این حالت گاهی با رنگ‌های خونی برجسته و ضخیم و پوستی ناهموار و برآمده همراه است.

برای درمان باید از محرک‌هایی مانند غذاهای تند، محلول‌های شستشوی خاص و دماهای بسیار خودداری کرد، کرم ضد آفتاب مصرف کرده و از داروهای تجویزی و غیر تجویزی استفاده کنیم.

آنتی بیوتیک‌های دهانی مانند تتراسایکلین یا دوکسی سیکلین و یا آنتی‌بیوتیک‌های موضعی مانند مترونیدازول می‌توانند به درمان روزاسه کمک کنند. داروهای قوی‌تر مانند رتین‌آ هم ممکن است تجویز شوند.

لکه‌های ماه‌گرفتگی قرمز:

چند نوع از ماه‌گرفتگی وجود دارد که باعث بوجود آمدن لکه‌های قرمز و شرابی رنگ بر روی پوست می‌شود. “نیش لک لک” به قسمت‌های قرمز کم‌رنگی بر روی پشت گردن اطلاق می‌شود.

این علائم در کودکی از بین می‌روند اما گاهی ممکن است تا بزرگسالی هم باقی بمانند. علائم مشابهی هم ممکن است بر روی پیشانی و پلک‌ها ظاهر شوند. این علائم تا سن دوسالگی ناپدید می‌شوند.

لکه‌های شرابی، قرمز و ارغوانی تیره که در اثر شکل‌گیری نادرست رگ‌های خونی بوجود می‌آیند، مادام‌العمر هستند. این لکه‌ها گاهی علامتی برای یک بیماری نهفته است. بنابراین باید درباره‌ی آن‌ها با یک پزشک صحبت کرد.

آسیب پوستی

آسیب پوستی باعث بوجود آمدن لکه‌های روشن‌تر یا تیره‌تر از پوست اطراف می‌شود. تاول‌ها، سوختگی‌ها و جوش‌ها باعث تغییر رنگ پوست می‌شوند.

سوختگی‌ها

سوختگی‌های نوع اول و برخی از سوختگی‌های ملایم‌تر نوع دوم پس از بهبودی باعث تغییر رنگ پوست می‌شوند.

سوختگی‌های نوع دوم و سوم به درمان قوی‌تری مانند پیوند پوست نیاز دارند. برای بهبود جای سوختگی و خودداری از عفونت که باعث بدتر شدن جای سوختگی و تغییر رنگ پوست می‌شود استفاده از پماد آنتی‌بیوتیک و تمیز نگه‌داشتن ناحیه سوختگی موثر است.

قسمت‌های سوخته، به نور افتاب حساس هستند و باید تا ۱۸ ماه پس از سوختگی از کرم ضد آفتاب بر روی آن‌ها استفاده کرد. معمولا با گذر زمان تغییر رنگ، خودبه‌خود ترمیم می‌شود. البته پس از خوب شدن زخم می‌توانید از آرایش برای پوشاندن جای زخم استفاده کنید.

روش‌های درمانی دیگری هم مانند بازسازی با لیزر، ریز لایه‌برداری پوست و یا لایه‌بردارهای شیمیایی برای بازگشت رنگ طبیعی پوست وجود دارد. پزشک می‌تواند مناسب‌ترین روش برای شما را پیشنهاد دهد.

جای جوش‌ها

جوش‌ها هنگام مسدود شدن منافذ پوست بوجود می‌آیند. بروز موارد شدیدتر مانند جوش‌های کیستی باعث بوجود آمدن جای جوش بر روی صورت، کمر و سینه می‌شود.

برای کنترل جای زخم جوش‌ها می‌توان از عمل جراحی، بازسازی با لیزر، فیلر، لایه‌برداری شیمیایی، ریزلایه‌برداری پوست، تزریق و سرمادرمانی استفاده کرد. پزشک قبل از کار بر روی جای جوش‌ها، تمامی جوش‌های فعال را برطرف خواهد کرد.

آفتاب سوختگی

قرارگرفتن بیش‌ازاندازه در معرض آفتاب بدون استفاده از کرم‌های ضد آفتاب باعث تغییر رنگ پوست می‌شود. آفتاب سوختگی باعث ایجاد کک‌ مک، پوست خالدار، تلانژکتازی یا گشاد شدن رگ‌های خونی می‌شود.

قرار‌گرفتن زیاد در معرض آفتاب بویژه قبل از ۱۸ سالگی باعث بیماری ملانوما در سنین بزرگسالی می‌شود. قرار گرفتن فراوان و بدون محافظت در برابر آفتاب، منجر به سرطان سلول سنگ‌فرشی یا سرطان سلول پایه در سال‌های آتی زندگی می‌شود.

برخی از لکه‌های بوجود آمده، جای زخم‌های دائمی هستند که ممکن است هرگز از بین نروند. خوشبختانه اکثر آسیب‌ها موقتی هستند و یا می‌توان آن‌ها را پوشاند.

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟

اینکه بدانیم برای تغییر رنگ پوست به دنبال مراقبت حرفه‌ای باشیم یا نه، امری دشوار است. اگر از شرایط خود مطمئن نیستید همیشه بهتر است از یک پزشک کمک بگیرید.

جراحت‌های پوستی مانند سوختگی باید بوسیله‌ی پزشک ارزیابی شوند. شرایط دیگر مانند استاز وریدی باید تحت نظر پزشک قرار بگیرد زیرا احتمال گسترش عفونت‌های پوستی وجود دارد.
بسیاری از مردم مواردی مانند روزاسه و جوش را بدون مراجعه به پزشک کنترل می‌کنند. ممکن است موارد خفیف آن‌ها در خانه درمان شود اما موارد شدیدتر نیاز به ارزیابی پزشک و تجویز دارو دارد. حتی تغییر رنگ باقی‌مانده در اثر بیماری هم برای درمان نیاز به توجه پزشکی دارد.
لکه‌های مادرزادی تا زمانی که ظاهر و اندازه‌شان تغییر نکرده است نیازی به درمان ندارند. تغییرات دیگر در رنگدانه‌های پوست مانند لک و پیس، باید مورد ارزیابی قرار ‌بگیرد زیرا ممکن است راهی برای درمان یا جلوگیری از بدتر شدن آن وجود داشته باشد.

خبر خوب آنکه بیشتر تغییر رنگ‌های پوست بی‌خطر، موقتی و قابل درمان هستند. بااین‌حال هر تغییری در پوست به‌ویژه اگر از بین نرود یا باعث ناراحتی شود را باید به پزشک نشان داد.

چه درمان‌هایی برای تغییر رنگ پوست وجود دارد؟

از آنجایی که علل تغییر رنگ پوست بسیار هستند، راه‌های درمان آ‌ن‌ها نیز فراوانند. برای بیماری‌های لاعلاج مانند لک و پیس روش‌های آرایشی می‌توانند پوست را به طور موثری پوشش دهند.

برای بیماری‌های دیگر نیز روش‌هایی وجود دارد که در ادامه آورده شده است:

محصولات مراقبت از پوست:

روشن‌کننده‌های حرفه‌ای پوست در مقابل تغییر رنگ پوست بسیار موثر عمل می‌کنند.

بازسازی:

درمان‌هایی مانند ریز لایه‌برداری، لایه‌برداری شیمیایی و جراحی با لیزر، لایه‌ی رویی پوست را برداشته و امکان رشد برای پوستی سالم‌تر با رنگدانه‌های طبیعی‌تر را فراهم می‌کنند.

سرما‌ درمانی:

این روش برای شرایطی مانند ملانومای سرطانی، لکه‌های کبدی و یا زگیل‌ها کاربرد دارد. در این روش ناحیه‌ای از پوست را منجمد کرده و آن را برمی‌دارند تا پوست سالم و جدیدی به‌وجود آید.

روش‌های جراحی:

در برخی از موارد از روش جراحی برای درمان بیماری استفاده می‌کنند. مانند پیوند زدن پوست که در آن بخشی از پوست بدنتان را به جایی که پوست آسیب دیده پیوند می‌زنند تا شاید پوست در آنجا امکان رشد پیدا کند.
بهترین راه برای پیدا کردن مناسب‌ترین درمان، صحبت با متخصص بیماری‌های پوستی است. آن‌ها می‌توانند دلیل تغییر رنگ پوست را شناسایی و با کمترین آسیب تا حد ممکن درمان کنند.

ملاسما نوعی اختلال پوستی رایج است که در آن لکه‌هایی به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز یا آبی خاکستری، در صورت، ظاهر می‌شود.

این لکه‌ها معمولاً روی گونه‌ها، پشت لب، پیشانی و چانه‌ی زنان ۲۰ تا ۵۰ ساله (در سنین باروری) دیده می‌شوند.

ملاسما در زنان باردار، به‌ویژه زنان نژاد لاتین و آسیایی، زنان دارای پوست سبزه و تیره‌تر مانند نژادهای اسپانیایی، آسیایی و خاورمیانه شایع‌تر است. این اختلال در مردان نادر است.

به نظر می‌رسد ملاسما از یک‌سو با عوامل خارجی نظیر قرارگرفتن در برابر نور خورشید و مصرف داروهای هورمونی، به‌ویژه قرص‌های پیشگیری از بارداری، ارتباط داشته باشد و از سوی دیگر، تحت تأثیر عوامل داخلی مانند تغییرات هورمونی در دوران بارداری ایجاد شود.

بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری روزانه یا به تناوب در معرض نور خورشید قرار دارند.

لک بارداری یا ملاسما یکی از متداول ترین مشکلات پوستی است که به دلایل هورمونی در پوست دیده می‌شود.

دلایل پیدایش ملاسما

دلیل اصلی ملاسما هنوز کاملاً شناخته نشده است. کارشناسان بر این باورند که لکه‌های تیره در ملاسما با چند دلیل تحریک می‌شوند: از جمله‌ می‌توان به بارداری، قرص‌های پیشگیری از بارداری، درمان جایگزینی هورمون HRT و پروژسترون، سابقه‌ی خانوادگی ابتلا به این بیماری، نژاد و داروهای ضدتشنج اشاره کرد.

با این‌ حال، مهم‌ترین عامل شناخته‌شده‌ی ملاسما، قرارگرفتن در معرض نور خورشید است. مطالعات بالینی نشان داده‌اند که افراد معمولاً در ماه‌های تابستان که نور خورشید شدیدتر است، بیشتر در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.

ملاسمایی که در دوران بارداری رخ می‌دهد به نام «چلواسما» یا «ماسک بارداری» نیز نامیده می‌شود.

زنان در سه ماهه‌ی دوم و سوم بارداری با افزایش میزان استروژن، پروژسترون و هورمون محرک ملانوسیت (ملانوسیت‌ها سلول‌های تولیدکننده‌ی رنگ‌دانه در پوست هستند) روبه‌رو می‌شوند.

با این حال، به نظر می‌رسد آنچه با ملاسمای بارداری ارتباط دارد افزایش سطح پروژسترون است و استروژن و هورمون محرک ملانوسیت (MSH) در آن دخالت چندانی ندارند.

بیشترین نواحی بدن در معرض ملاسما

ملاسما در درجه‌ی اول با تغییر رنگ یا «هایپرپیگمانتاسیون» (تولید بیش‌ازحد رنگدانه) روی پوست صورت مشخص می‌شود.

در ملاسما سه نوع الگو وجود دارد:

مرکز صورت، «مالار» (روی گونه‌ای) و «مندیبولار» (روی فک).

الگوی مرکز صورت، شایع‌ترین شکل این بیماری است و نواحی پیشانی، گونه‌ها، پشت لب، بینی و چانه را در بر می‌گیرد.

الگوی «مالار» به روی گونه‌ها و «مندیبولار» به فک، اختصاص دارد.

ظاهر شدن این لک‌ها در دو طرف گردن و نواحی دیگر بدن مانند ساعد دست‌ها کاملاً نادر است.

انواع ملاسما

ملاسما از نظر الگوی رنگدانه به چهار دسته تقسیم می‌شود: «اپیدرمال» (روی پوست)، «درمال» (زیر پوستی)، مختلط و نوع چهارم که هنوز نامی برای آن در نظر گرفته نشده است و در افراد با پوست بسیار تیره مشاهده شده است.

در نوع «اپیدرمال»، روی سطح پوست ملانین بیش‌ازحد وجود دارد.

در نوع درمال، «ملانوفاژها» (سلول‌هایی که ملانین را مصرف می‌کنند) در لایه‌ی زیر سطح پوست مشاهده می‌شوند.

نوع مختلط ملاسما شامل ترکیبی از نوع اول و دوم است .

در نوع چهارم ملانوسیت‌های زیاد در افراد با پوست بسیار تیره وجود دارد.

چگونگی تشخیص ملاسما

ملاسما به راحتی با نشانه‌های ظاهری مانند لک‌های قهوه‌ای روی پوست تشخیص داده می‌شود. معاینه‌ی دقیق‌تر به وسیله‌ی تاباندن نور سیاه یا نور لامپِ وود (۳۴۰-۴۰۰ نانومتر) انجام می‌شود، اما ضروری نیست.

در بسیاری از افراد، ملاسمای نوع مختلط تشخیص داده می‌شود که نشانه‌ی آن تغییر رنگ ناشی از رنگ‌دانه در لایه‌های زیرین پوست و روی سطح پوست است.

معمولاً نمونه‌برداری از پوست برای اطمینان از اینکه ملاسما، دلیل «هایپرپیگمانتاسیون» پوست هست یا خیر، به ندرت اتفاق می‌افتد.

مطالعات نشان داده‌اند زنانی که پس از یائسگی، تحت درمان جایگزینی هورمون، هورمون پروژسترون دریافت می‌کنند، بیشتر از زنانی که هورمون استروژن دریافت می‌کنند، در معرض ابتلا به ملاسما قرار می‌گیرند. علاوه ‌برآن، محصولات یا درمان‌هایی که پوست را تحریک می‌کنند، ممکن است با افزایش تولید ملانین، ایجاد علائم ملاسما را تسریع کنند.

افرادی که آمادگی ژنتیکی یا سابقه‌ی خانوادگی ابتلا به ملاسما دارند، بیشتر از دیگران باید از پوست‌شان مراقبت کنند.

روش‌های پیشگیری مهم برای این افراد شامل اجتناب از قرارگرفتن در برابر نور خورشید و استفاده از کرم ضدآفتاب بیشتر برای جلوگیری از تحریک تولید رنگ‌دانه است.

این افراد همچنین باید شرایطشان را برای پزشک توضیح دهند و از مصرف قرص‌های پیشگیری از بارداری و درمان جایگزینی هورمون در صورت امکان خودداری کنند.

درمان ملاسما

پزشک می‌تواند از پیلینگ‌های شیمیایی برای انواع مختلف پوست استفاده کند. نوع این لایه‌بردارها باید متناسب با پوست هر فرد و حتماً توسط پزشک انتخاب شود.

در درمان ملاسما «اسید گلیکولیک» ۳۰% تا ۷۰% رایج‌تر است. ترکیبی از «اسید گلیکولیک» ۱۰% و «هیدروکینون» ۲% نیز می‌تواند برای درمان ملاسما استفاده شود.

روش دیگر، «میکرودرم‌ابریژن» است که در آن از دستگاه مکش خلأ و مواد ساینده‌ مانند تراشه‌های ظریف الماس یا کریستال‌های اکسید آلومینیوم برای لایه‌برداری سطح رویه‌ی پوست استفاده می‌شود.

فشار خلأ بسته به حساسیت و میزان تحمل پوست فرد تنظیم می‌شود.

«میکرودرم‌ابریژن » معمولی در چند جلسه انجام می‌شود و ممکن است از چند دقیقه تا یک ساعت طول بکشد.

معمولاً پس از «میکرودرم‌ابریژن» نیاز به ریکاوری و انجام مراقبت‌های خاص نیست. انتظار نمی‌رود در یک یا دو جلسه‌ی اول نشانه‌های بهبودی قابل‌توجهی ظاهر شود.

در کنار «میکرودرم‌ابریژن» استفاده از کرم ضدآفتاب و کرم‌های دیگر نیز کمک‌کننده هستند.

هیچ تضمینی وجود ندارد که ملاسما با این روش‌ها بهبود یابد. در برخی موارد اگر درمان‌ها بیش‌ازحد شدید یا ساینده باشند، ممکن است شرایط را بدتر کنند. به‌علاوه، این روش‌ها تقریباً همیشه به‌عنوان روش‌های آرایشی در نظر گرفته می‌شوند و ممکن است تحت پوشش بیمه قرار داده نشوند.

تأثیر لیزر بر ملاسما

از آنجا که نتایج درمان با لیزر برای ملاسما موقتی است و مطالعات نیز بهبود قابل‌توجهی در «هایپرپیگمانتاسیون» را در بسیاری از بیماران نشان نمی‌دهند، معمولاً برای درمان ملاسما از لیزر استفاده نمی‌شود. حتی ممکن است در برخی از موارد، ملاسما را بدتر کند و بنابراین باید با احتیاط از لیزر در ملاسما استفاده کرد. مانند هر بیماری دیگری، افراد مبتلا به ملاسما نیز باید با پزشکشان مشورت کنند. افرادی که تحت درمان قرار می‌گیرند، برای اطمینان از موفقیت‌آمیز بودن درمان، باید تا جایی‌که ممکن است کمتر در معرض نور خورشید قرار بگیرند.

از آنجا که بسیاری از کرم‌های درمانی برای این بیماری ممکن است با خطرات احتمالی برای جنین یا نوزاد همراه باشند، زنان باردار یا مادران شیرده باید برای درمان ملاسما صبر کنند یا اگر از قبل تحت درمان قرار گرفته‌اند باید روند درمان را متوقف کنند. این افراد می‌توانند برای پوشاندن تغییر رنگ پوستشان به‌طور موقت از مواد آرایشی مناسب استفاده کنند.

دانشمندان به‌تازگی هنگام مطالعه روی یک داروی جدید به نام «اسیدترانِکزامیک» که قرار بود برای درمان خونریزی بیش‌ازحد در دوران قاعدگی استفاده شود، به‌طور تصادفی دریافتند که ملاسمای این افراد نیز بهبود یافته است. این موضوع هنوز به‌طور کامل ثابت نشده است.

عوارض جانبی درمان ملاسما

سوزش موضعی پوست یکی از عوارض جانبی احتمالی درمان ملاسما است. افرادی که در دوره‌های طولانی‌مدت (چند ماه تا چند سال) از غلظت‌های بالای «هیدروکینون» برای درمان استفاده می‌کنند، در معرض خطر عارضه‌ی جانبی به نام «اکرونوزیس بیرونی» قرار می‌گیرند.

در این بیماری، پوست، هم‌زمان با استفاده از ماده‌ی روشن‌کننده تیره‌تر می‌شود. «اکرونوزیس» ناشی از «هیدروکینون» یک تغییر رنگ دائمی در پوست است که به نظر می‌رسد، نتیجه‌ی مصرف «هیدروکینون» با غلظت بالاتر از ۴% باشد. این شرایط در ایالات متحده نسبتاً غیرمعمول است و بیشتر در مناطقی مانند آفریقا که ممکن است از غلظت‌های بالاتر «هیدروکینون» مانند ۱۰% تا ۲۰% در درمان ملاسما استفاده می‌شود، رخ دهد.

صرف‌نظر از عوارض جانبی احتمالی درمان با «هیدروکینون»، هنوز در سراسر جهان از این ماده‌ی محبوب برای درمان ملاسما استفاده می‌شود. با این‌حال، با مشاهده‌ی اولین نشانه‌های «اکرونوزیس» استفاده از «هیدروکینون» باید متوقف شود.

پیشگیری از ملاسما

گاهی‌اوقات حفاظت پوست از نور خورشید ممکن است برای پیشگیری از ابتلا به ملاسما مؤثر باشد، اما در بسیاری از موارد پیشگیری از آن، کار دشواری است. افرادی که سابقه‌ی خانوادگی دارند، باید اقدامات احتیاطی بیشتری نسبت به سایرین به عمل آورند.

استفاده از کلاه، عینک آفتابی و کرم ضدآفتاب با مسدودکننده‌های فیزیکی به شدت توصیه می‌شود. اگرچه این بیماری معمولاً مزمن است و به صورت دوره‌ای افزایش یا کاهش می‌یابد، اما در بسیاری از موارد قابل پیش‌بینی است.

از آنجا که ملاسما به آرامی پیشرفت می‌کند، رفع شدن آن هم به صورت آهسته است.

به منظور برطرف‌کردن تدریجی لکه‌های تیره، باید روش درمانی جداگانه‌ای برای هر فرد با توجه به نوع پوست او در نظر گرفته شود. علت اینکه ملاسما به درمان پاسخ نمی‌دهد، این است که پوست فرد بیمار بیش ‌از حد در معرض نور خورشید قرار می‌گیرد.

جهت کسب اطلاعات بیشتر در مورد درمان ملاسما و انجام مشاوره رایگان به کلینیکهای تخصصی پوست و مو و زیبایی تبریز مراجعه کنید.